czo

Dosł. odcinanie, ciąć, odcinać; rytualna praktyka ofiarowania swego własnego ciała w wizualizacji jako pokarmu dla różnego rodzaju istot, wykonywana wraz z akompaniamentem bębęnka, dzwonka i melodyjnego śpiewu w celu wyelyminowania przywiązania do ego.
[5]

Dosłownie "odcinać" lub "przecinać" Praktyka znana również jako "celowe wykorzystywanie strachu" i "rozwijanie szczodrości". Jest to praktyka rytualna, mająca na celu usunięcie przywiązania do własnego ciała i ego poprzez współczujące ofiarowanie innym istotom wszystkiego, czym się jest. W czasie jej wykonywania praktykujący przywołuje różne kategorie istot, po czym wyobraża sobie, że rozcina swoje ciało na kawałki i przekształca je w różne przedmioty i ofiarne substancje. Praktyka czo wykorzystuje harmonijne śpiewanie, granie na bębenkach, dzwonkach i rogach. Zazwyczaj wykonywana jest w miejscach, które wywołują strach, na przykład w kostnicach, na cmentarzach i na odległych górskich przełęczach.
[3]

Zobacz jak doszło do odkrycia praktyki czo z Tantry Matki bon w Tenzin Wangyal Rinpocze, Tybetańska joga snu i śnienia, Poznań (Rebis) 1999.