Tonpa Szenrab - 12. Czyn spełnienia (przejście poza smutek)

Kłaniam się Tobie w pokorze, Spełniony.
Chociaż ciało buddy nie ma ani narodzin, ani śmierci,
To, aby ukazać podobieństwo nietrwałości według pojęciowego bonu,
Ukazałeś sposób przejścia poza smutek do przestrzeni bonu
i rozpostarłeś przestrzeń istoty bonu rozległą jak niebo.

Te strofy ku chwale Nauczyciela Szenraba zostały powiedziane przez Asię Sangłę Dondu:

Natura bon nie ma ani narodzin, ani śmierci.
Natura umysłu jest pierwotnie pozbawiona demona-mary śmierci.
Podobnie, chociaż Szenrab nie ma ani narodzin, ani śmierci,
To, aby okiełznać nietrwałe istoty
i pokazać jałowość tego życia,
ukazał jak wyjść poza smutek tej siedziby cyklicznej egzystencji.

Na początku, kiedy był na Górze Swastyki o Dziewięciu Poziomach, przejawił ze swoich ust magiczne ciało, tak że przyczyna choroby otoczyła Jego ciało, a to w następstwie uwiązało Jego świadomość. Potem stopniowo przyszły na Niego cierpienia narodzin i starości. Wtedy powiedział: „Tym razem moje cztery skupiska zostały zarażone chorobami, które są czynnikami rozkładu i dlatego moje życie jest zagrożone”. Członkowie świty byli bardzo zmartwieni i prosili Go, aby opuścił las. Poproszono go także, aby pozostał w pałacu Trimon Dzialsie (khri-smon rgyal-bzhad). Tobu zastosował mistyczne leczenie, a Ciebu (dpyad-bu) wykonał zabieg. Dlatego też, aby pokazać ważność pojęciowej prawdy, wyzdrowiał z dolegliwości i poczuł się bardzo wygodnie. Po pewnym czasie, znów spowodował nasilenie dolegliwości. Tym razem to Jiki Ciełciunk, Malo i Julo błagali Go, aby nie przechodził poza smutek. W czasie przejścia poza smutek wyraził swoją wolę ('da'-kha'i kha-chems) oraz wskazówki łatwego wyzwolenia podczas śmierci ('da'-dga'i 'chi-brjod-kyi gdams-ngag).

O zmroku, w siedzibie Trimon Dzialsie, ujarzmił miliony wojsk Mary. Na Górze Swastyki o Dziewięciu Poziomach, w osiemdziesiątym drugim roku szen czyli 8 200 roku ludzkim, pierwszego zimowego miesiąca roku Wodnego Zająca, przeszedł poza smutek z całymi milionami dobrych znaków. Świadkowie poróżnili się (przy podziale szczątków) i posłali po Przenikliwego Mnicha, aby zaprosił Asię. Asia jednakże doświadczył obecności żywego Nauczyciela i poświęcił Mu wiele rodzajów ofiar. Kiedy Szenrab, ojciec istot czujących, odszedł, istoty czujące ogarnął żal i smutek. Ponieważ nie było Go już więcej na tym świecie, nie mogły one pokazać Go innym i dlatego cały obrzęd i uroczystości były wykonywane jako wypełnienie hołdu. Cztery grupy Jego świty i osiem osobistości po odbyciu narady umieściło jego szczątki w złotym grobowcu. Aby uwzględnić wszystkich na równi, przetrząśnięto popioły oraz złożono różne ofiary zgodnie z obrzędową księgą o osiemnastu rozdziałach (cho-ga 'phrin-las bco-brgyad). Kiedy spalono zwłoki, szczątki rozdzielono między ludzi, bogów i nagów jako ich przedmiot schronienia.

Następnego roku, roku Drewnianego Męskiego Smoka, zgromadzenie trzynastu bodhisattwów spośród niezliczonych członków Szen, zebrało nauki Szenraba. Od przejścia Szenraba poza smutek aż do roku Wodnego Zająca upłynęło 1 800 lat ludzkich czyli dziesięć tysięcy kutenów (sku-bstan). Po tym roku, w roku Wodnego Smoka, ostatniego miesiąca jesieni, następca Mucio Demtrug pojawił się na niebie z wszystkimi towarzyszącymi bogami. Od ich wyprawy do czterech pomników1 aż do chwili obecnej minęło 7979 ludzkich lat. Następca Mucio obracał kołem bon przez okres trzech lat szen. W tym czasie pojawiło się wielu znakomitych uczonych. Najznakomitsi spośród nich to: Tritok Parca (khri-thog spar-tsa), Muca Trahe (dmu-tsa tra-he) i Huli Paria (hu-li spar-ya) z Tagzik, Hladak Ngakdrol (lha-bdag sngags-grol) z Indii, Lektang Mankpo (legs-tang rmang-po) z Chin oraz Sertok Ciedziam (gser-thog lce-'byams) z Tromsien (khrom-gshen). Nazwano ich sześcioma uczonymi, będącymi ozdobami świata. O wiele więcej niezliczonych uczonych rozpowszechniało naukę Szena na ziemiach Tybetu, Siangsiungu i Chin. Tak kończy się krótkie przedstawienie dwunastu czynów Buddy Szenraba.

Tonpa Szenrab urzeczywistnia stan mahaparinirwana