Szine

Słowo «szi» pochodzi od «sziła» i oznacza, że wszystkie koncepcje znikają, rozpuszczają się. Natomiast drugi człon – «ne» –pochodzi od «nepa» i oznacza stabilność.

W każdej ze ścieżek szine jest bardzo ważne. Jest wiele różnych rodzajów szine. To samo słowo opisuje różne praktyki, które mają różny cel i są związane z różnymi technikami. W sutrze nie używa się żadnych przedmiotów, takich jak sylaba «A», lampki maślane, itp. Główną praktyką jest spoczywanie w pustce, na to kładzie się główny nacisk. W tantrze jest inaczej niż w sutrze i inaczej niż w dzogczen. Jest własne szine, które związane jest ze sferą budowania, pozostawania z bóstwami i dakiniami. W szine w dzogczen używamy wielu obiektów materialnych takich, jak sylaba «A», kryształ, czy lampka maślana. (...)

Są różne rodzaje szine. W sutrze podczas szine skupiamy się na pustce, podczas tego myślimy też o pustce, staramy się usunąć, zatrzymać, wszystkie przeszkadzające myśli i uczucia, które się pojawiają. W tantrze skupiamy się na tworzeniu, na wizualizacji buddów, dakiń i bóstw. W sutrze staramy się zatrzymać wszystkie te wizje i rozproszenia, w tantrze te wizje staramy się zgromadzić a wraz z nimi wszystkie dobre właściwości. W dzogczen nie próbujemy niczego zablokować lub usunąć, nie próbujemy też tego wprowadzić do wnętrza i zgromadzić, po prostu zostawiamy to takie, jakie jest. To są zupełnie trzy różne metody, pogląd dzogczen jest zupełnie inny niż pogląd sutry i tantry. (...)

W sutrze mówi się, że szine jest niezwykle istotne, że jest jak złota skała, która włożona do ognia nie zmienia kształtu ani koloru, którą możemy zakopać w ziemi na tysiąc lat a ona nie zmieni kształtu ani odrobinę, czy wrzucić do oceanu na milion lat i też się nie zmieni.
W tantrze mówi się, że bez szine wszystkie fazy generowania i zakończenia praktyki tantrycznej nie działają. Używa się przykładu, że gdybyśmy w nocy, gdy jest ciemno, postawili przed tanką [wizerunkiem] lampkę maślaną to wystarczy lekki podmuch wiatru a wizerunki buddów i bóstw nie będą dobrze widoczne. Taki sam efekt daje brak szine w praktyce tantrycznej, bez szine, niezależnie od tego, którą fazę praktyki wykonujemy, wizualizacja wszystkich bóstw, dakiń, strażników jest niestabilna. Dlatego szine jest tak bardzo ważne.
W dzogczen mówi się, że bez szine wszystkie wizje thogal nigdy się nie ustabilizują, tylko cały czas ruszają się i przemieszczają, nigdy nie wzrastają, gdy brak im podstawy szine.  Używa się przykładu, że gdy staramy się strzelić do celu z jakiejś broni, cała nasz istota, wszystkie części ciała, oczy, palce, całe ciało, wszystkie one muszą być zmobilizowane jednocześnie w jednym kierunku. Tak samo jest, gdy piszemy list do przyjaciela i wykonujemy to niedbale, rozglądając się dookoła, to być może list, który napiszemy i przesłanie, które otrzyma nasz przyjaciel, nie będzie najlepsze i może go to zasmucić (…)

Szine jest przewodnikiem do naturalnego stanu umysłu. Nie tylko do naturalnego stanu umysłu ‒ uczy jak prawidłowo wizualizować buddów, dakinie, mandale. Bez szine ta wizualizacja jest bardzo trudna, dlatego tak ważne jest, by zaangażować się w praktykę szine. Ale nie ma sensu pozostać wyłącznie przy samej praktyce szine. W sutrach szine jest używane do urzeczywistnienia pustki.
W tantrach służy do przygotowania do wszystkich faz praktyki tantrycznej, fazy budowania i fazy spełniającej, a także do praktyki mandali, a w dzogczen do wprowadzenia w naturalny stan
umysłu.

Ponlob Trinley Nyima Rinpocze, Wilga 2009