pustość

brak rzeczywistego, niezależnego istnienia własnej osoby oraz zjawisk; natura przestrzeni wszystkich zjawisk, której doświadczenie wykracza poza wszelkie pojęcia. W polskiej literaturze buddyjskiej bardzo często spotykane jest również niefortunne tłumaczenie „pustka”. Sanskrycki termin śunjata pochodzi od słowa śunja („pozbawiony”), a przyrostek -ta oznacza rzeczownik odprzymiotnikowy. W dosłownym tłumaczeniu śunjata oznacza „pozbawioność” i odnosi się do braku własnej, indywidualnej, ostatecznej natury zjawisk – zjawiska są takiej natury pozbawione. Zatem w buddyzmie pustość nie oznacza ani ontologicznej nicości, ani fizycznej próżni, wskazuje jedynie na charakter zjawisk, które są nietrwałe, zmienne
i współzależne, a tym samym nie posiadają żadnej immanentnej istoty. W buddyjskim znaczeniu tego słowa istnienie zjawisk ma charakter relatywny, nie ostateczny – zjawiska są puste, iluzoryczne, co nie znaczy, że nie mogą się przejawiać i funkcjonować.