Szangszung

Do VIII wieku n.e. Szangszung istniało jako autonomiczny obszar obejmujący zachód centralnych prowincji Tybetu U i Tsang znany pod ogólną nazwą Zachodniego Tybetu. Historyczna wiedza na ten temat jest niekompletna ale istnieją obiektywne przesłanki aby uważać, że chodzi tu o olbrzymi obszar od Gilgit na zachodzie po jezioro Namtso na wschodzie, Khotan na północy i Mustang na południu .
Stolicą Szangszung było Czunglung Ngulkhar - Srebrny Pałac Doliny Garudy, ruiny którego można znaleźć w górze doliny rzeki Sutlej, południowy - zachód od góry Kailaś. Kraj był zarządzany przez dynastię królów, która zakończyła się w 8 wieku n.e. na królu Ligmincza a państwo zostało wchłonięte przez Tybet. Z racji geograficznego usytuowania niedaleko wielkich kulturowych ośrodków Centralnej Azji takich jak Gilgit i Khotan wiele religijnych i filozoficznych koncepcji przenikało z tego obszaru do Tybetu. Lud zamieszkujący Szangszung mówił językiem klasyfikowanym pośród tybeto-birmańskiej grupy spośród języków sino-tybetańskich. Po aneksji Szangszung zostało stopniowo ztybetanizowane, a kultura i wierzenia stały się integralną częścią tradycji Tybetu. Wraz z rosnącym wpływem buddyzmu zapoczątkowanym powstaniem klasztoru w Samje w 779 r. n.e. a zakończonym oficjalnym przyjęciem tej religii przez Tybet, bon został zepchnięty do roli drugoplanowej, a w dalszej historii został poddany nawet prześladowaniom.

Tłumaczenie: Piotr Wasyl